Ég, sem slíkur, fyrir sjálfan mig, og einmitt í sjálfum mér, sjálfur ég, er að lesa, og ber þess að geta einmitt út af þeirri einföldu ástæðu að ég sæki tíma í klassískum textum, grundvallar ritum, því lesefni sem skiptir máli, sé gengið út frá því vísu að textar sem slíkir, í sjálfum sér, fyrir sitt eigið leyti, skipti máli, en vafasamt er að halda því fram að textar skipti endanlega máli, algjörlega og per se, en of langt mál er að fara út í hér í þessu riti, sem í raun er fyrir sig sjálft til grundvallar í sinni eigin mynd, en þá er ég sjálfur, í eigin mynd, ef sú mynd er í raun frummynd eða hvort heldur í senn frummynd og eftirmynd, eins og spegilmynd af prótótýpu er aldrei upprunaleg, nema í andhverfu sinni, hugmyndir byggðar á verkum Platós og enganvegin hægt að fjalla nánar um hér, in situ, ef svo má kalla, en þá er sú mynd af mér og birtist mér sjálfum, eða öllu heldur öðrum því manns eigin frummynd er ávallt falinn manni sjálfum og er það máski til marks um takmarkanir mannsins, hans sjálfsmynd og illusion, einkum og sér í lagi í sjálfu sér og fyrir sitt leyti, sú mynd sem öðrum birtist og öllum öðrum nema mér sjálfum er þessa stundina, ef sú stund er til, nútíðin, praesentia, því hvar eru í raun skilin á milli fortíðar og framtíðar ef tíminn líður stanslaust, en á þeirri stundu sem nú er liðin og hinni sömu sem heldur áfram, sit ég, eða öllu heldur sú verulega heild, entity, sem ég er, eða tel mig vera og birtist í augum annarra, og les, í bók, riti sem lagt er til grunvallar í fræðum sem þeim sem ég nú stunda um mun stunda og það sem mikilverðara er legg stund á, og því les ég bók eftir Derrida sem heitir, gengur undir því nafni, í hið minnsta í enskri þýðingu, Archive Fever en á frönsku heitir Mal d'archive.