Nú er ég farinn. Hvílíkur gæða texti annars. Eitt sinn skrifaði ég grein um textagerð Stefáns Hilmarssonar. Það kom mér á óvart þá að Nú er ég farinn var einmitt ekki eftir hann heldur Gumma. Þetta er annars nokkuð dæmigerður stíll og efnistök fyrir Stebba.

Allt er á tjá og tundri
get ekki fötin mín fundið.
Ei hissa þó þig undri.
Er svipur hjá sjónu?
Framlágur er heldur kappinn.
Floginn um hvippinn og hvappinn.
Ég verð að safna í sarpinn
og sofa hjá Jónu.

Ég bið um frið, æ gef mér grið.
Ég verð að hvílast stundarkorn.
Ó, ekki meir, ég er eins og leir.
Ég spyr: Færðu aldrei nóg?

Nú er ég farinn.
Meinilla farinn og búinn að vera.
Þverrandi þor, ekkert hægt að gera.
Nú er ég farinn!

Með hausgarminn undir hendi
ég henni tóninn minn sendi.
Veit ekki hvar ég lendi.
Ég er loðinn um nárann.
Nú finnst mér mál að linni.
Verð ekki lengur hér inni.
Ég vona bara að hún finni mig ekki í fjöru.

Ég bið um frið...

Nú er ég farinn...


Kannski get ég notað sálartexta sem dæmi þegar ég fer í stílfræðina í næstu tímum!?