Okkur berast nú fregnir af mótmælum í Búrma og ofbeldisverkum yfirvalda í garð mótmælenda. Hér getum við skrifað áskorun til Sameinuðu þjóðanna og forseta Kína til stuðnings málstaðnum.

Og hver er málstaðurinn? Margt kemur til.
burmacampaign.org.uk gefur nokkuð glögga lýsingu.
Hér svo skýrsla Amnesty International um ástandið í landinu.

Geisp

Ekki veit ég hvað það er sem veldur þeirri tilfinningu minni að þetta séu mestmegnis hálfvitar sem tjá sig um fréttir á moggablogginu...

En það er sum sé kominn miðvikudagur aldrei þessu vant. Það rignir hérna líka og það veldur því að maður heldur sig bara mestmegnis inni. Ojá. Held ég fari samt á tidskriftsverkstan á eftir og vinni þar enda á ég erindi niður í bæ eftir vinnu, að sækja skrúfu og dótarí til að festa klósettsetu nýja sem keypt var fyrir klósettið en passaði svo ekki þannig að ég þarf að sérsníða hana. Eða eitthvað

gosh hvað ég sagði nánast ekkert í þessari færslu

Ég endurvinn. Eða læt gera það fyrir reyndar. Ég flokka til endurvinnslu. En ég komst þó að því um daginn að ég hefði mátt standa mig mun betur. Hingað til hef ég aðeins flokkað dagblöð, gler- og plastflöskur, pappa og lífrænan úrgang. Um helgina labbaði ég út á móttökustöð sem er hér á horninu og las á skiltið stóra til að átta mig hverju ég mætti eiginlega skila þangað. Og viti menn það var umtalsvert fleira sem ég mátti flokka og skila. Svo ég tók mig samstundis til og nú áðan fór ég ferð með:

Lífrænan úrgang
Niðursuðudósir
Hart plast
Drykkjarfernur
Pappa
Pappír
Dagblöð og tímarit
Ljóst gler
Dökkt gler
Rafhlöður

Og svo dembdi ég rusli í ruslafötuna. Sorp af þessu heimili er nú um það bil einn fjórði af því sem fellur til við daglega neyslu.

Næsta mál á dagsskrá: Draga úr vatns- og rafmagnsnotkun.

blogger er sænskur hjá mér og býður mér að setja inn nýtt innlegg í hver sinn sem ég skrái mig inn. það er hið besta mál. annars er kominn mánudagur og ekki langt síðan ég sat á mánudegi fyrir framan tölvuskjáinn og bölvaði. það er rétt vika síðan. og hér er ég kominn aftur bölvandi, ekki þó af reiði eða vegna hugarangurs, heldur af gleði. já, ég bölva af gleði. og það ættu fleiri að taka sér til fyrirmyndar.

í gær var sunnudagur og ég fór ásamt jóku, móður hennar og stjúpföður út úr bænum og inn í skóg að tína sveppi. það var hin ágætasta skemmtun og jafnvel gleðilegri en að fara í berjamó, ég hef aldrei unað mér mikið í berjamó, nema kannski bara í útivistinni sem vissulega felst í því að tína ber.

en sveppi týndum við í gríð og erg, fjögur kíló voru þau víst í heildina, sem er slatti í ljósi þess hve léttir sveppir eru í raun.

osei

Jú - ég var kominn á gott flug með að breyta þessum miðli í almenniliga dagbók þar sem daglegum venjum ok gjörningum er lýst. En allt fór fyrir ekki. Svo hvað er annars títt. Sitt hvað. Ég álpaðist t.d. loksins á sænskunámskeið. Var farinn að skammast mín fyrir hvað ég bjagast þetta áfram á einskismannstungu með sænskum hreim og ákvaða að ekki væri annað hægt en að læra þetta almennilega. Ekki gerist það á daginn þegar ég sit einn heima og les ensku af einum skjá og skrifa íslensku á annan. Lítið fer fyrir sænskunni þar. Og ekki nennum við Jóka að spjalla saman á þessu korkaða landi.

Nema hvað að í sænskutíma er ég búinn að fara tvisvar og þar er svo sem allt eins og á að vera í tungumálanámi. Kennslubækur sem minna mann á áttaára bekk, yfirbrosandi kennari sem talar til mann eins og maður sé aumingi og við hlið manns prófessorar í kjarneðlisfræði og straumfræði og læknar og verkfræðingar sem allir virðast vera hálfvitar þegar þeir opna munninn. Og svo ég málvísindamaðurinn sem þarf að sitja undir því þegar kennarinn reynir að útskýra fyrir mannskapnum hvað perfekt og pluperfekt og preterite er. En þetta er fjör og í tímum á ég í stórskemmtilegum samræðum um ekki neitt og til þess var leikurinn gerður.

Ég er svo sem ekki að kenna fólki að skrifa fréttir þetta haustið eins og tvö undanfarin en ég má til:

Eftirfarandi frétt er fengin af mbl.is:

Lögregla segir að legið hafi við stórslysi er bílstjóri sofnaði undir stýri við Markarfljótsbrúna í morgun. Sex voru í bílnum sem var á leið í vesturátt og voru flestir í bílnum sofandi er bílstjórinn dottaði og ók út af veginum með fyrrgreindum afleiðingum. Fólkið slapp að mestu ómeitt og var því útvegað far til síns heima.

Ég læt lesendum eftir að greina hverjar hinar fyrrgreindu afleiðingar voru.

Menningarsunnudagur

Það má sjálfsagt kalla sunnudaginn í gær menningarlegan hvað varðar upplifun okkar Jóku. Það var sofið út eins og hægt var þar til ég dröslaðist á fætur skömmu fyrir hádegi og útbjó morgunmat/brönns/hádegismat. Skar meir að segja niður ananas og banana, bara vegna þess að þeir hljóma svo skemmtilega saman, og blandaði ásamt safti og útbjó það sem krakkarnir kalla smúþíðs og eru alveg vitlausir í. Þá var dúndrað sér niður í bæ og stefnan tekin á bókasafn og listasafn. Að þessu sinni, vegna veðurs voru hjólhestarnir skildir eftir heima og sporvagninn tekinn. Það var reyndist náttúrulega heljarinnar ferðalag því við nenntum ekki að bíða eftir þristinum og tókum ellefuna þess í stað. Ellefan gengur hins vegar ekki nálægt bókasafninu, né listasafninu, sem bæði eru við Götaplatsen. Ellefan gengur hins vegar niður á Järntorget og þar stukkum við út og ákváðum að bíða eftir þristinum. En við nenntum ekki að bíða í tíu mínútur og stukkum upp í ásinn sem dró okkur að Linnéplatsen. Þar stukkum við út og biðum eftir sexunni sem kom stuttu síðar og dró okkur alla leið að Korsvägen en þaðan löbbuðum við svo að Götaplatsen. Líklega hefði tekið mun styttri tíma að bíða bara eftir þristinum og láta hann bera okkur að Valand og ganga þaðan að Götaplatsen. En þetta reyndist hinn ágætasti bíltúr. Sunnudagsbíltúr.
Nú þá var það bókasafnið þar sem við eyddum talsverðum tíma og ég gekk þaðan út alsæll með Áhyggjudúkkur Steinars Braga undir höndinni ásamt hljóðbók á sænsku, Populärmusik från Vittula eftir Mikael Niemi. Jóka kom tómhent út enda þjáist hún af valkvíða.
Listasafnið beið okkar fullt af eftirvæntingu. Við horfðum á ljósmyndir Gregory Crewdson. Stórfenglegar. Og svo eitthvað ögrandi rugl sem ég nenni ekki að tala um.
Eftir sporvagnsferðina miklu bókaleitina og myndaáhorfið var hungrið farið að segja til sín svo við gengum (veðrið skánaði á meðan við nutum listanna) að Hagabio við Linnégatan til að snæða og ég að lesa í Áhyggjudúkkum. Ráðherramáltíð er mér skapi næst að segja. Hugmyndin var að kíkja á kvikmynd en ekkert heillaði svo við röltum að lokinni máltíð og lestri til Lottu sem býr í nágrenninu og ræddum málin við hana um stund. Þá var gengið heim og hoppað upp í ellefuna sem brunaði með okkur lokasprettin heim, rétt í tíma fyrir Sopranos í sjónvarpinu.

Jú, þetta var sunnudagur

nú hefur það gerst, sem stundum gerist. lesendur þessa bloggs eru farnir að kvarta undan tíðindaleysi. það þykir mér í senn stórfenglegt og skrítið. en ætli ég láti ekki undan óskum vina minna, því mestmegnis eru það vinir mínir sem lesa þetta blogg, og skelli hér inn færslu

það er enda laugardagur og ég er, aldrei þessu vant, ekki að vinna. stórfenglegt. hvað hefi ég þá gert til að nota daginn. jú ég vaknaði og kveikti strax á sjónvarpi á meðan ég var að reyna að vekja restina af kroppnum og horfði á þennan þátt sem er yfirleitt á milli níu og tíu hér í sjónvarpinu, breskur þáttur þar svem tveimur liðum er dempt á það sem virðist vera bílakirkjugarð og eiga að smíða einhvert snilldar ökutæki á tíu klukkustundum. alveg ágætasta skemmtun. á meðan ég var að horfa á þetta vaknaði kroppurinn og ég sté á fætur og hitaði mér kaffi. kveikti á tölvunni, svona bara til að hafa hana í gangi og nýtti hana svo sem til að lesa mbl.is, tölvupósta og sitthvað fleira á meðan ég sötraði kaffi og drakk í mig kjark til að takast á við eina verkefnið sem var á tasklista dagsins: setja upp hillur. svo dólaði ég mér við að bora fyrir skrúfum og mæla og hamra og svei mér þá ef ekki eru bara komnar upp hillur hér í stofunni. verkið tók nákvæmlega þann tíma sem tekur exile on main st að renna í gengum spilarann. undursamlegt alveg hreint. svo til að halda upp á hilluruppsetninguna hellti ég mer folköl glas og smurði mér tvær brauðsneiðar og lagði á þær reykta skinku ásamt ferskri basilliku og paprikusneiðum svo og gúrkusneiðum og át og drakk. nú er ég að spá að skella mér út í rokið og hjóla smá og jafnvel setjast niður á kaffihús og lesa í bókinni State of War þar sem James Risen einhver skrifar um leyndarmál Bush-stjórnarinnar og CIA varðandi Írakstríðið og annan óskapnað. Forvitnilegt satt að segja.

Sumir spyrja kannski, hvar var Jóka á meðan öllu þessu stóð? Jú, hún reif sig upp eldsnemma til að ritstýra monthly magazine

jájá

IMG_0756

Útsýnið úr Villa Angelospiti var nokkuð hresst bara. Við þessa dýrð vaknaði maður á hverjum morgni. Ef það er nú ekki til að endurræsa í manni kerfið þá veit ég ekki hvað. Næsta stopp: Morocco!


Kannski

vakinn með rósum og morgunmat ... ekki slæmt

Við erum sum sé snúin aftur frá Krít og unaðslífinu þar. Húrra fyrir því.

Dagskráin í dag: Njóta dagsins!

allt að gerast

nú eru þetta bara rétt rúmir tveir dagar í Krítarferðina miklu. Það er reyndar betra en það því það eru bara 27 klst. þar við Jóka stígum upp í lestina til Köben, þá er nú ferðalagið offísíalt hafið. Svo þetta er allt að fara að gerast.

Annars tókum við Jóka upphitun á dæmið í gærkvöldi og horfðum á Grikkjann Zorba. Jú, myndin var tekin upp í þorpinu hvar við gistum sjáið til. Kokkino Chorio heitir það... jújú

Annars má átta sig á staðháttum hér.

En fyrst: vinnavinnavinnavinnavinna

Það verður annars ekki annað sagt um hann Villa borgarstjóra að hann lætur verkin tala og situr ekki við orðin tóm.

Nú er hann víst búinn að taka kælinn úr vínbúðinni í Austurstræti. Það ku hafa verið vegna rónanna fjögurra sem sitja jafnan á tröppunum fyrir utan óðal og sníkja bjór af meðborgurum sínum.

Hvernig það annað stenst að borgarstjórinn í Reykjavík geti með beinum hætti haft afskipti af innanhússrekstri vínbúða Áfengis- og tóbaksverslunar ríkisins skil ég ekki. Ég man ekki betur en að í áfengislögum komi aðeins fram að sveitastjórnir geti gert skilyrði um staðsetningu vínbúða og opnunartíma þeirra, ekki hvernig þær kjósa að haga verslunarrekstrinum sjálfum.

Væri þá ekki frekar rétt að fara fram á að sú grein áfengislaga sé virt sem segir að heimilt sé að neita að afhenda manni áfengi sé hann áberandi ölvaður.

Smátt og smátt hefur þjónusta vínbúðanna verið að færast í þá átt að hugmyndin um að færa smásölu léttvíns og bjór í almennar matvöruverslanir er ekki aðkallandi. Með því að lengja opnunartímann og selja kældan bjór má vel þagga í okkur sem viljum bjórinn í búðir, a.m.k. um sinn.

En borgarstjórinn er líka stjórnarmaður í SÁÁ svo það er ekki við öðru að búast en fanatík úr þeirri áttinni.

Heyrðist mér ekki líka að hann vildi vínbúðina burt úr miðbænum. Jamm - það er góð hugmynd. Senda íbúa miðbæjarins bara upp í Kringlu að versla vín. Eru þetta hvort eð er ekki allt bara námsmenn sem búa þarna. Geta bara tekið strætó ókeypis að versla bjórinn.

GHH er greinilega í hópi anarkmálfræðinga sem segja: ef maður segir eitthvað er hægt að segja það. Ég tilheyri þeim hópi líka og hef stundum hneykslað kollega mína á þýðingastofunni. Er þetta ekki hægt? Ég hef heyrt fólk segja þetta ótal sinnum...


En að hlakka til eftir einhverju dæmist sum sé skrítið.

Kannski: „ég hlakka til þessara fjögurra daga liðinna“

Hvað með það...

Lengir eftir fríi

Það er merkilegt þegar það verður svo mikið að gera í vinnu að maður hefur ekki tíma til að vinna vinnuna sína.

Mikið rosalega hlakka ég til eftir þessum fjórum dögum liðnum.

Það er Lou Reed sem heldur uppi fjörinu hér á meðan ég vinn. Ef fjör má kalla.

En ég kalla eftir umræðu frá þeim fjölmörgu málfræðingum sem ég veit að lesa þessa síðu. Hvernig dæmis notkun mín á sögninni hlakka eins og hún var hér að ofan? Slæm, góð, skrýtin, venjuleg? Rökstyðjið. (Áhugamenn um íslenskt mál og málfræði eru einnig hvattir til að bregðast við).

Now back to work................

Mánudagur

Það var erfitt að koma sér á fætur í dag til að fara í vinnuna (ganga að skrifborðinu). Allri helginni var eytt í vinnu og hér er ég aftur kominn eina ferðina enn.

En að þer ELO sem fær það hlutverk að koma mér í gang. Ég hef mikið hlustað á ELO að undanförnu. Ó svo ljúft

Einnig er ég að reyna að finna mér James Taylor Greatest Hits frá 1976

Þetta ku hins vegar vera rétt rúmlega fimm dagar í Krítarferð



Ó! Hve ljúft verður að komast í frí!!

Einsemd

Konan fór frá mér yfir helgina. Ég læt það ekki á mig fá enda dagskráin stíf:

Þýðingarvinna, a.m.k. 4 tímar hvorn daginn
Vefsíðuumsjón, eins og þörf krefur
Jogg í Slottsskogen
Horfa á Cleópötru, 3 klst. 52 mín
Klára bókina Kvinnan i Hissen och anda mystiska historier
Byrja kannski á reyfaranum Till allt som varit dött
Ryksuga
Elda og borða kjöt
Kíkja á barinn með Tomas, kannski

Merkilegt hvernig maður hefur einhvernveginn meiri tíma þegar maður er einn.
Kannski er það bara meira næði...

Hvert fór svo konan?
Í tveggjadaga spa hangs

seisei já

Bissí dagar núna. 10 vinnudagur við þýðingar og svo tímaritaútgáfa.

Við kláruðum mest megnis annað tölublað monthly í gærkvöldi ég sat svo við frameftir og greinamerkjalas og hugaði að smáatriðum. Það minnti mig ögn á andvökunæturnar yfir hinum og þessum Röskvu sneplum fyrir ca. 5-8 árum.

Að því loknu lá ég andvaka og hugsa um leiðir til að gera uppfærslu á listings fyrir monthly einfaldari. Held ég hafi dottið niður á lausn sem krefst ekki allt of mikillar tölvu vinnu.

Og svo er ég aftur kominn hingað að vinna. Þýðingarvinnuna núna og held því væntanlega áfram fram á kvöld.

Netið og svona

Þegar MySpace-æðið var að hefjast kíkti ég á gripinn og fann fljótlega að fyrirbærið væri ekkert fyrir mig. Hönnunin ljót, kerfið ónotendavænt, svifaseint og takmarkað. Ég sagði: þetta er drasl, ég bíð frekar eftir einhverju sem er meira í samræmi við nútímatækni.

Um daginn var ég beðinn um að taka þátt í facebook dæminu og jú þarna var þetta dæmi sem ég hafði í huga þegar ég var að velta fyrir mér hvort ekki væru til betri, flottari og svalari lausnir en þetta Mæspeiskrapp.

Húrra fyrir þessu. T.d. er ég núna að uppgötva þarna nýja tónlist.

Seisei já

dagbók dauðans

Hér sit ég í Tidskriftsverkstaden. Það er svona samkunduhús fyrir útgefendur blaða og jú, bíddu við. Það er ég vissulega. Hingað færði ég mig eftir að Bredbandsbolaget ákvað að svipta okkur interneti um stund. Bredbandsbolaget er líklega versta fyrirtæki í heimi.

En á Tidskriftsverkstaden er svo sem gott að vera. Hér er t.d. fólk. Og fólk er alveg ágætt bara, ef það er ekki fífl.

Nú eru þetta bara 11 dagar í Krítarferð. Það er næstum ekki neitt. Það er svona eins og það væri 13. desember og við værum að bíða eftir jólunum.

13. desember = næstum jólin
14. ágúst = næstum Krít

Svona er tilveran einföld og flókin í senn. Eins og skammtafræðin, krakkar mínir. Eins og skammtafræðin...

konungur

þeir segja mér það í spurðum að fyrir utan gluggann minn sé 24 stiga hiti. Ekki er hann minni hér inni. Það er huggulegt að sitja úti á stuttermabol á kvöldin og lepja rauðvín. Það hef ég varla gert síðan í A'dam um árið. Jiiii hvað huggulegt er að sumarið hafi látið sjá sig.

Á morgun byrjar hér utan við gluggann minn Way Out West.

Eftir vinnu á morgun ætlum við að setjast utan við girðinguna og athuga stemmarann. Kannski sólin skíni þá enn...

Kannski